"Κάποια στιγμή τα φώτα της δημοσιότητας σβήνουν"

"Λένε πως σε κάθε απλό άνθρωπο αντιστοιχούν δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας. Τόσο είναι το όριο. Ή μάλλον τόσο αντέχει την έκθεση της στην δημοσιότητα η ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία.

Όταν ξεπεραστεί αυτό το όριο, δύο πράγματα ,πιθανόν ,συμβαίνουν: ή ο...

άνθρωπος είναι επαγγελματίας και επομένως την συνηθίζει, χωρίς να τον επηρεάζει συναισθηματικά και ψυχικά ,ή την ψάχνει μανιωδώς, ώστε να ικανοποιήσει την ατέρμονη επιθυμία του για αναγνωρισιμότητα.

Η επιθυμία αυτή καταλήγει να προσομοιάζεται με αυτή του τσιγάρου, καλύτερα, ίσως ,θα ήταν να λέγαμε με αυτή των ναρκωτικών, αν αναλογιστούμε τα δεινά που προκαλούν και τα δύο στον άνθρωπο.Ο εθισμός προκαλεί καταστροφές στον ψυχισμό του ανθρώπου. Τον μεταφέρει σε μια «πλαστή» πραγματικότητα.

Τι λοιπόν πιο μαγευτικό από τον «ιδεατό» κόσμο της τηλεόρασης; Όλοι εκεί είναι ωραίοι και κομψοί, χωρίς καμία ατέλεια, όλο χαμογελαστοί.

Όταν είσαι απλοϊκός και ανυποψίαστος και μπαίνεις στον χώρο αυτό, με τα πολύχρωμα σκηνικά, τις κάμερες και τα φώτα, μένεις θαμπωμένος. Βρήκες την ζωή που έψαχνες, μέσα στην χλιδή, την «αγάπη», μακριά από την «παλιομοδίτικη» προηγούμενη ζωή σου.
Δεν καταλαβαίνεις ότι πίσω από τα χρώματα, το μακιγιάζ, τα γέλια, τις φωνές, τα τραγούδια, βρίσκεται ένας κόσμος πιο σκληρός από τον πραγματικό. Έτσι είναι το σύστημα. «Πουλάς»;

Φέρνεις νούμερα; Τότε είσαι πάντα στην «πρώτη γραμμή» . Κάθε εκπομπή που θέλει να ανεβάσει την ακροαματικότητα της σε καλεί. Εσύ δεν μπορείς να αντισταθείς. Άλλωστε αισθάνεσαι «διάσημος».

Κάποια στιγμή όμως τα φώτα σβήνουν.

Ο κόσμος σε βαρέθηκε. Βρέθηκαν καινούριοι «διάσημοι». Εκεί τρελαίνεσαι. Ψάχνεις κάθε τρόπο ώστε να ξανάρθεις στην επικαιρότητα.

Έχεις φτάσει στο κατώτερο σημείο. Τώρα οι πόρτες είναι κλειστές, τα κροκοδείλια δάκρυα στέγνωσαν.